Monolog

Bu günlerde kelimelerle tarif ettiğim ben, garibim deyip gülümserdi aynı ben

Tenim sıcaklık yitirdikçe korktum aslında, yalnız isem duyduğum his korku aslında

Yörüngesiz umutlarım dağılırken izlemek kötüydü, akşam üstü sabah sonrası

Gözümün önünde farklı yaşantılar, her gece beynimde yatıya kalır oldular.

Betim benzim atmaya yakındı seyre daldım, o en garip halimin doğurduğu

Galiba o duygunun yoğunluğu, tutkunun doruklarında gülümseyen insanla eşdeğer

Hayat korkuyla eş meğer

(Burası tuhaf ve gaipten sesler var)

Gaipten ses duyan bir insanım şimdi nerde benim hısmım soydaşım

Değişmedim ben hala aynı ihsanım, desemde inanma neyime inandın

Onca yıldır ben hastayım sakladım ki hiç belirmedi, mimiklerim hiç değişmemişti

Beni tanıdığını sananlar öyle söylemişti