Świt ft. Dzieciak & Kamila Kałuża

Zamknąłem ten projekt i w końcu rozumiem już jak to smakuje.

Wszystkie emocje zgromadzone w sobie wyplułem i w sumie to nic już nie czuję.

Nie taka miała być ta płyta, nie miałem zgorzkniały być, smutny i wściekły już dłużej,

Po raz tysięczny złapałem króliczka i żałuję w chuj, że nie uciekł.

Nie lubię siebie za to, że mi zawsze za mało jest, ile bym nie miał.

Potrzeba wciąż nowych bodźców mi, a gdy ich brak, moje demony wychodzą z cienia.

Kocham siebie za to, że ciągle za mało mi jest i mnie pcha, by coś zmieniać

Ta żądza by próbować dotykać nieba jak Ikar, nie zostać motylem, co przepadł.

Widzę postaci z kamienia dokoła mnie, stoją stabilne i trwałe,

Ja co dzień się boję, że nadejdzie fala i zmyje ten zamek, który zbudowałem.

A nawet jak pochłonie pożar grunt, na którym stoję i to co posiałem,

To wiem już, że jeżeli będę cierpliwy czas to, co zwęglone pozamienia w diament.